اشک آبی عشق در تنهایی چشمان غروب سکوت

  صدای تنهایی در کوچه پس کوچه های دلت به گوش می رسد 

                                              دلت در جستجوی کدامین واژه اینچنین پژمرد

                       که حکایت غریب بودن حرفها را به رخ آدمای سرد قصه ها کشید

                      تنهایی عشق در واژه های  نامحسوس دلت سروده می شود            

                 می گویی دلت آشنای سادگی عشق است

  ولی عشق را در بدعهدی  حادثه وفا  شکست          

                                    در آن هنگام که خسته از سایه ها هستی            

 دلت تنگ سادگی و پاکی می شوی 

 آن هنگام  تنهایی عشق در سکوت دلگیر زمانه اشک حسرت می ریزد                                                                                

اشک آبی عشق در تنهایی چشمان غروب سکوت  سروده می شود                                                   

            غروب سکوت، تنها یادگار جاده هایی است   

        که اشک آبی عشق در آن نشان است .                                        

 ولی حاصل من ، تو واژه غریب عشق است  

    که رسم بی وفایی را بر دل می زند  

اشک آبی عشق در تنهایی  چشمان غروب سکوت   

محو بی وفایی دلت می شود                       

و نامش در غروب سکوت تنها یادگار                                          

عاشقای غریب راه می شود 

                                                  ری را                                                       

در حریم سکوت این نگاه کیست که اینطور غریب می ماند

       در حدیث نا گفته بی کسی این حرفاست

                                    که تنها در محدود دل می ماند 

                                                       در حالی که با سکوت همراه می شویم                                                      

  گذر از ثانیه ها من ،تو را به خود رهامی کند ، رها 

  در حال گذر از کوچه های سکوت هستم که صدایی زمزمه می کند                                                    

        در حریم سکوت این نگاه کیست که اینطور غریب می ماند           

      ولی من ، تو چه ساده در بی صداقتی می  شکنیم                                                         

                                                              و گذر از زندگی را تمدید می کنیم .      

                                       در جستجوی سادگی همه واژ ه ها را هدیه به تنهایی دادم                                                              

                                                            تا راه عشق را برایم نشان کند 

 اما من ، تو واژه ها را به اسارت سایه ها در آورده بودیم                                                              

                                          در حالی که حرف عشق را به رخ  واژه ها می کشیم 

                           رنگ عشق را در سرگردانی نگاه های نا مفهوم می شکنیم 

                   ولی می گوییم چشمهایمان رنگ عشق را هدیه به نگاه تنهایی کرده

                  در حالی که نگاه های ساده رادر سیاهی واژه ها  تعبیر می کنیم  

       آن را در بد عهدی بی وفایی  اسیر واژه های دورنگ سایه ها می کنیم        

                      آری عشق زمزمه بی کسی هایش را  درسادگی اشک می ریزد   

           در حکایت غریبی نوشته می شود   

         در حریم سکوت این نگاه کیست که اینطور غریب می ماند 

                                            نگا ه تنهایی برای تو،من راه عشق را نشان می کند

                           ولی ما نگاه های نا مفهوم را در سادگی  تنهایی می شکنیم 

                                                     من ، تو یرای عشق رنگی می خواهیم   

                                                  ولی نمی دانیم رنگ عشق را به سایه ها داده ایم    

       تنهایی زمزمه عشق را با نگاه سادگی تقدیم لحظات بی کسی ام می کند   

          اما در خاطرات دور من ، تو  نگاه ریا با نگا ه واژه ها گره می خورد 

                                                  نگاهی فریاد می زند  

       در کوچه پس کوچه های غربت این نگاه کیست که اینطور غریب می ماند                   

  در حالی که عشق زمزمه می کند  -------------  نگاه تنهایی  ----------------

            ------->   آری نگاه تنهایی در زمزمه عشق سروده می شود  < ------  

            ری را

واژه سکوت * تنهایی = عشق

      روزگارم غزل غزل از تو نوشتن بودش

     حرفام  رو بدون اینکه برات بگم 

      همشو نو ، نقش خاطره زدم

      سرگردون سایه من بودم 

       عاشق تنهایی تو بودی

       رسم من حکایت بی کسی  بود

       رسم تو هدیه واژه  سکوت بود

       تو حرفها سر گردون  واژه ها بودم

       اما راه  تو راه تنهایی بودش

        که نقش راهت  کشیده بودی    

        ~~~~ >  واژه سکوت  *   تنهایی  =  عشق

       واژ ه هام سر گردون بی وفایی بودش

     ولی حالا  مثل تو  واژه سکوت رو تو تنهایی تجربه می کنم

      آنچه برام می مونه یک یادگار  ِ که  با عشق آشناست .

تنهایی راهی به سوی سکوت --- آبی عشق

   شدم غزل نو یس تنهایی آدما 

  در وجودت تنها بودن صدا می کنه تو رو

  ولی دلم از غبار بی کسی راز سکوت رو ، رسوا می کنه

  رمز من دفتر دفتر از تنهایی نوشتن ِ 

 رمز تو  راهی به سوی سکوت ِ

  شاید سهم سکوت تنهایی باشه

ولی سهم  من - تو غم ِ واسه تنها شدن

  دلم با واژ ه ها تصویر می کشه تنهایی رو

  تا راهی به سوی سکوت بشه

  سکوت اونو هدیه می کنه به آبی عشق

  آره آبی عشق، تو سکوت می شه یادگار

   پشت چشای غمگین می شه آیینه پاکی

  واسه دل عاشقای غریب ِ تنها 

  حالا دیگه نگو که می دونم رمز تنهایی رو

  رمز تو - من رفتن تو سیاهی سایه هاست ........

«-- غربت تنهایی من و تو با چشای پاکی، پیوند راه سبز‌ ِ ---»‌

در حالی که عبور از ثانیه ها را تمدید می کنیم  

 برهنگامه تنهایی خود نقش ِ خاطره می زنیم  

گذر از سایه ها  راه من و تو را از هم جدا کرد

نمی دانم آن روز تو از کنار کدامین باد می گذشتی

که اینچنین تو را اسیر سیاهی  کرد

سهم من اشک بود ، سهم تو بی وفایی

سهم من عبور از جاده های تنهایی

سهم تو لمس سیاهی

حالا غزل نویس تنهایی منم

با اشک سکوت رو برات می سازم یک واژه

می نویسم برات ---» اینو بِدون  

سهم من- تو غربت تنهایی با چشای پاکی، پیوند  راه سبز‌ ِ  --»‌

عشق * تنها غریبی است که با * سکوت* می ماند

با صدایی که حاکی از صدای آشنایی است

 غریبی از سکوت می گوید

 از گم شدن عشق تو غبار دلتنگی

آره غزل نویس پشت چشای خیس

مرور واژ ه های غمه

 یاد ِتو تو خاطرات گذشته پر میزنه

اما دل ما رنگ حقیقت ر و نداره

 حالا پشت غبار غم دلا

عشق * تنها غریبی است که با * سکوت*می ماند

ولی ما سرگردان سایه ها رنگ عشق رو می رباییم

سکوت ، نغمه هستی